جدیدترین یافته ها درباره OCD

درمان های خط اول برای وسواس فکری (OCD) – درمان شناختی رفتار درمانی با داروهای مهار کننده جذب مجدد سروتونین (SSRIs) یا هر دو – برای بسیاری از بیماران کاملاً مؤثر است. با این حال ، تقریباً یک سوم از بیماران کاهش قابل توجهی در علائم این درمانها یا مداخلات مستقر در خط دوم تجربه نمی کنند. حتی در بیمارانی که پاسخ می دهند ، کاهش علائم معمولاً فقط در طول دو یا سه ماه اتفاق می افتد و اغلب پاسخ آن کامل نیست. توسعه درمانهایی که بهتر و سریعتر کار کنند ، هدف اصلی تحقیقات در حال انجام است.

داروهای موجود برای OCD دو انتقال دهنده عصبی (مواد شیمیایی مغز) را هدف قرار می دهد: سروتونین و دوپامین. با این حال ، در طول هشت سال گذشته علاقه زیادی به درگیری بالقوه انتقال دهنده عصبی دیگر ، گلوتامات ، در OCD وجود داشته است.

مغز در معرض مقادیر زیادی گلوتامات در بیماران مبتلا به OCD قرار دارد. افزایش مشابه گلوتامات در مغز با استفاده از تکنیک دیگری ، طیف سنجی رزونانس مغناطیسی (MRS) توسط محققان در دانشگاه ایالتی وین و جاهای دیگر دیده شده است.

یافته های ژنتیکی اخیر از این ایده حمایت می کند که عدم تعادل گلوتامات ممکن است یک عامل مهم مهم در حداقل برخی موارد از OCD باشد.

یافته های اخیر در موش ها این ایده را تأیید می کند که تغییر در گلوتامات در مغز می تواند رفتارهایی را ایجاد کند که شبیه OCD باشد.